ผู้ว่าฯปทุมธานี ไปงานบวชทั้งที่ไม่รู้จักใครเลย บอกเหตุผลที่ต้องไปแม้ไม่รู้จักกัน

หลังจากเตรียมการส่งผู้ป่วยโควิด-19 ที่รักษาหายแล้วออกจากโรงพยาบาลสนามธรรมศาสตร์ คนขับรถถามจะแวะซื้อข้าวแกงปักษ์ใต้ไหมใกล้เที่ยงแล้ว ปิ่นโตก็อยู่หลังรถ ผู้ว่าฯปทุมธานีบอกไปวัดโพธิ์นิ่มก่อนมีงานบวช พวกเรามองหน้ากันเลิ่กลั่กไม่มีในนัดหมายงาน การ์ดเชิญก็ไม่มี สงสัยจะเป็นเรื่องส่วนตัว ผู้ว่าฯ บอกว่าไม่รู้จักใครเลย ทั้งเจ้าภาพ ทั้งพ่อนาค แต่ก็ต้องไปเพราะผู้บวชเพิ่งพ้นโทษจากเรือนจำมา “ต้องไปให้กำลังใจ” คนกลับเนื้อกลับตัว

ไปถึงวัดหลังเพล ชวนพ่อนาคกราบพระอุปัชฌาย์ที่กุฏิ ผู้ว่าฯ ขอพระอุปัชฌาย์สั่งสอนให้เป็นกุลบุตรกลับตัวเป็นคนดี พระอุปัชฌาย์รับไว้บอกให้ผู้ว่านำนาคไปแห่รอบโบสถ์ ส่งนาคเข้าโบสถ์แล้วไปทำงานต่อได้เลย ที่เหลือพระอุปัชฌาย์จะดำเนินการเอง

เที่ยงกว่า ชวนแม่ของนาคมาอุ้มผ้าไตร พ่อของนาคเดินไม่สะดวก ปวดเข่า ให้เข้าไปรอที่โบสถ์ แม่ของนาคกัดฟันเดินถือผ้าไตรทั้งที่อาการเจ็บเข่ากำเริบ น้ำตาแห่งความปีติที่แม่ได้เห็นลูกบวชระคนกับอาการเจ็บเข่า ผู้คนพลอยตื้นตัน ส่วนบาตรกับตาลปัตร มอบให้ผู้ว่าฯถือแทน เป็นงานบวชที่เรียบง่ายไม่มีดนตรี ไม่มีแตรวง ไม่มีโห่ 3 ลา ส่งนาคเข้าโบสถ์แล้ว ร่ำลากัน อิ่มบุญกันทั้งนาคและผู้มาช่วยงาน

ผู้ว่าฯ บอกเห็นด้วยนะ แต่พี่ได้อีกอย่างคือ “กำลังใจ” พ่อนาคกำลังให้กำลังใจผู้ว่าฯ ให้กำลังใจคนในสังคม คนเรามีผิดมีพลาด กลับตัวเป็นคนดี ก็ให้กำลังใจกัน “กำลังใจจะเป็นคำพูด การกระทำ ลักษณะท่าทาง ล้วนแต่สร้างพลังที่ยิ่งใหญ่เสมอ”