เมย์ ที่กำลังตั้งครรภ์ได้ 16 สัปดาห์ตรวจพบว่าทารกในครรภ์ของเธอนั้นมีอาการผนังกั้นห้องหัวใจรั่ว ทำให้เธอต้องตัดสินใจว่าจะต้องยุติการตั้งครรภ์หรือไม่!
ทิชา กลับมาที่เซอร์วิสอพาร์ตเมนต์ไม่พบฟ้าใส ทิชาตกใจแทบสิ้นสติ เธอรีบวิ่งลงไปตามหาฟ้าใส จะมีใครจับตัวไปหรือเปล่า จะมีใครจำของขวัญได้แล้วพาไปหาตำรวจหรือเปล่า ความคิดเลวร้ายฟุ้งซ่านเต็มหัวไปหมด แต่แล้วก็ได้รับโทรศัพท์จากเบอร์ที่ไม่รู้จัก
ทิชาไปรับฟ้าใสที่ร้านทำผม คุณยายซุ่มซ่ามหรือมัลลิกาเล่าให้ทิชาฟังว่าเกิดอะไรขึ้น มัลลิกาเสนอตัวช่วย ทิชาดูแลฟ้าใสเวลาที่ทิชาต้องออกไปทำธุระ แต่ทิชาปฏิเสธเพราะว่าเธอกับลูกจะอยู่ที่นี่อีกไม่นาน มัลลิกาเลยแนะนำให้พาฟ้าใสไปอยู่ที่ที่ปลอดภัย อย่างเช่นบ้านของแม่ทิชา ทิชารับฟังแต่ไม่รับปาก
“แม่…ของขวัญคิดถึงแม่” เด็กน้อยเพ้อเพราะพิษไข้
“แม่อยู่นี่ลูก แม่มารับแล้ว” ทิชารีบตอบ
มัลลิกาได้ยินเต็มสองหูว่าฟ้าใสเรียกตัวเองว่า “ของขวัญ” พอทิชาพาฟ้าใสกลับไปแล้ว มัลลิการีบค้นหาข่าวในหนังสือพิมพ์ เธอจำได้คลับคล้ายคลับคลาว่ามีข่าวเด็กหญิงที่น่านจมน้ำ จนป่านนี้ผ่านมาหลายวันแล้วก็ยังไม่พบศพ มัลลิกาที่คอยเฝ้าตามอ่านข่าวอย่างละเอียดด้วยความเป็นห่วงทิชาจำข่าวนี้ได้ เธอรีบหยิบหนังสือพิมพ์ฉบับเก่ามาดู ก็เห็นว่าเด็กคนนั้นชื่อ “ของขวัญ” และแม้ว่ารูปถ่ายจะถูกคาดตาด้วยแถบสีดำ แต่เธอก็รู้ได้ในทันทีว่าคือเด็กคนเดียวกัน มัลลิกาใจหาย ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดทิชาถึงทำเช่นนี้ เธอเป็นห่วงทิชามากเหลือเกิน
ทางด้าน ทราย แม่ของของขวัญหลังถูกตั้มบอกเลิกและพยายามกินยานอนหลับ ก็ถูกตำรวจควบคุมตัวไปสอบปากคำเพิ่มเติมที่โรงพัก ตำรวจตั้งข้อสงสัยว่าทรายอาจมีส่วนรู้เห็นกับตั้มในการช่วยกันปกปิดอำพรางการหายตัวไปของของขวัญ แต่ทรายก็ปฏิเสธทุกอย่างรวมถึงให้การว่าคดีเก่าที่ลูกชายของตั้มเสียชีวิตเป็นเพียงอุบัติเหตุ
ทิชาต้องรีบพาฟ้าใสไปทำพาสปอร์ตปลอมแต่เมื่อไปถึงที่นัดหมายกลับไม่สามารถติดต่อผู้หญิงที่เป็นตัวกลางได้ ทิชาร้อนใจเพราะเงินมัดจำก็จ่ายไปแล้ว หรือว่าเธอจะโดนหลอก ตั้งแต่ตัดสินใจพาฟ้าใสหนีมาไม่มีนาทีไหนเลยที่เธอจะรู้สึกปลอดโปร่งโล่งใจ และแล้วผู้หญิงท่าทางน่ากลัวก็ปรากฏตัวขึ้น หล่อนสั่งให้ทิชาส่งตัวฟ้าใสมา เธอจะพาฟ้าใสไปคนเดียว แต่ทิชาไม่ยอม ผู้หญิงคนนั้นก็หยิบปืนขึ้นมาขู่ ออกคำสั่งให้ทิชาส่งกระเป๋าเงินที่เธอรู้ว่ามีเงินสดอยู่เต็มกระเป๋ากับโทรศัพท์มือถือมา ทิชาจำเป็นต้องให้กระเป๋ากับโทรศัพท์มือถือเพื่อแลกกับความปลอดภัยของฟ้าใส แต่เมื่อสบโอกาสทิชารีบบอกให้ฟ้าใส วิ่ง!
ฟ้าใสรีบวิ่งหนีไปหาที่ซ่อน ขณะที่ทิชาต่อสู้กับผู้หญิงใจร้าย ทิชาเสียเปรียบเพราะตั้งแต่เกิดมาเธอก็ไม่เคยมีเรื่องทะเลาะเบาะแว้งถึงขั้นลงไม้ลงมือกับใครแบบนี้มาก่อน แต่โชคดีที่ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้หวังเอาชีวิตทิชา แต่หวังเพียงเงินเท่านั้น เธอจึงรีบฉวยกระเป๋าแล้วหนีไป เดชะบุญที่ทิชายังเก็บโทรศัพท์เอาไว้ได้ เมื่อรอดพ้นจากอันตรายแล้วทิชารีบวิ่งไปตามหาฟ้าใสที่กำลังหวาดกลัวจนตัวสั่นเป็นลูกนก
“ฉันไม่รู้ว่าฉันทำแบบนี้เพื่ออะไร? รู้แต่ว่าต้องปกป้องเด็กคนนี้ให้ได้ ฉันลืมความจริงไปแล้วว่า ฟ้าใส…ไม่ใช่ลูกของฉัน” นั่นคือความคิดแรกและความคิดเดียวที่ทิชามีในมันสมอง
เมย์ตัดสินใจบอกกับแม่และน้องสาวว่าเธอคิดจะยุติการตั้งครรภ์ เพราะเธอรู้สึกไม่พร้อม ไม่ว่าวรินทราจะเกลี้ยกล่อมอย่างไรก็ไม่เป็นผล วรินทรารู้นิสัยลูกสาวของตัวเองดี เมย์เป็นคนหัวแข็ง เมื่อตัดสินใจแล้วก็จะไม่ยอมเปลี่ยนใจง่าย ๆ เธอเลี้ยงลูกให้โตมาเป็นแบบนี้เอง แต่แล้วทั้งบ้านก็มีปัญหาใหม่โผล่ขึ้นมาอีก เมื่อทิชาพาฟ้าใสมาที่บ้าน เพื่อขออาศัยอยู่ด้วยสักพัก
เมื่อวรินทรารู้ตัวว่าตัวเองกลายเป็นคุณยาย มีหลานสาวน่ารัก แถมอายุตั้ง 8 ขวบแล้ว ความทุกข์เศร้าหม่นหมองเรื่องเมย์ก็มลายหายไปหมดสิ้น วรินทราเข้าใจว่าเหตุผลที่ทิชาหลบหน้า หายตัวออกจากบ้านไปสิบกว่าปีที่แท้ก็เพราะเรื่องนี้นี่เอง แต่เธอไม่รู้สึกโกรธเลยสักนิด กลับกันเธอดีใจเสียอีกที่ ทิชา เด็กกำพร้าในวันนั้น กลายเป็นแม่คนแล้ว
ขณะเดียวกันนั้นเองปราชญ์ก็ยังคงตามสืบคดีเด็กหญิงของขวัญ โดยการสืบของปราชญ์พุ่งประเด็นไปที่การสะกดรอยตามทิชา ปราชญ์เจอภาพจากกล้องวงจรปิดร้านค้าในเมืองเห็นทิชาอยู่กับของขวัญจริง ๆ ปราชญ์ไม่ได้เอาหลักฐานนี้ไปให้ตำรวจ แต่มีแผนบางอย่างที่คิดจะลงมือเอง ตั้มที่คอยตามดูความเคลื่อนไหวของปราชญ์มาข่มขู่ปราชญ์ให้เลิกตามสืบสักที
“แล้วคุณทำร้ายของขวัญรึเปล่า คุณฆ่าของขวัญรึเปล่า” นักข่าวหนุ่มซัดแรง ๆ ไม่กลัวคำขู่ของ นักเลงกระจอกอย่างตั้ม
“เรื่องของกู ถ้ามึงวุ่นวายมา ๆ มึงนั่นแหละจะถูกฆ่าก่อน”
“คุณขู่ผมไม่ได้หรอก ผมเป็นนักข่าว ผมทำตามหน้าที่ ผมต้องค้นหาความจริง”
“ค้นหาความจริง? ใช่เหรอวะ มึงก็แค่นักข่าวกระจอกที่หากินกับการเสือกเรื่องคนอื่นนั่นแหละ สันดานอย่างมึงก็ไม่ต่างจากหนูท่อที่กินเศษขยะหรอกว่ะ”
คืนนั้นหลังจากจบเรื่องวุ่นวายแล้วสองแม่ลูกได้กลับมาอยู่บ้านที่ทิชาเติบโตมา ฟ้าใสเล่านิทานเรื่องฮันเซลกับเกรเทลให้ทิชาฟัง ฟ้าใสบอกว่าคุณป้าที่ทำร้ายแม่น่ากลัวเหมือนแม่มดใจร้าย ฟ้าใสพูดด้วยน้ำเสียงน่าสงสารว่าหนังสือนิทานที่โรงเรียนไม่มีรูปกระท่อมขนมหวานของแม่มด คงจะมีเด็กบางคนแอบฉีกไปเก็บไว้ดูคนเดียว ฟ้าใสเลยได้เห็นแต่หน้าที่มีแม่มดใจร้ายกับเด็กกำพร้าสองคนที่ต้องช่วยกันต่อสู้กับแม่มด
เมื่อไม่สามารถใช้วิธีเดิมทำพาสปอร์ตได้ทิชาจึงต้องเปลี่ยนแผนใหม่ ทิชาไปหา “ลุงสุทิน” อดีตสามีของวรินทรา พ่อแท้ ๆ ของเมย์กับจูน สุทินหย่าขาดกับวรินทราไปตั้งแต่เมย์กับจูนยังเด็กจึงไม่ค่อยสนิทสนมกันเท่าไหร่ แต่สุทินก็เป็นผู้หลักผู้ใหญ่ทางการเมืองคงพอจะมีช่องทางช่วยทิชาได้บ้าง ทิชาบอกกับสุทินว่าเธอจำเป็นต้องออกเอกสารการเดินทางให้ลูกเพราะเธอต้องรีบหนี “สามี” ที่ทำร้ายร่างกายเธอ ทิชาถอดแว่นตาดำออกเผยให้เห็นแผลช้ำบนโหนกแก้ม แผลจากการต่อสู้เมื่อวานที่วันนี้ขยายใหญ่เป็นวงกว้างขึ้น ดูน่าเชื่อว่าที่เธอทำไปเพราะมีความจำเป็นเดือดร้อนจริง ๆ สุทินจึงยอมช่วย แต่การจะออกพาสปอร์ตให้เด็กคนหนึ่งที่ไม่มีเอกสารแสดงตัวตนติดตัวเลยก็ไม่ใช่อะไรที่จะทำได้ทันที แต่อย่างน้อยก็ยังพอมีหวังว่าจะเป็นไปได้
จูนพาฟ้าใสหลานสาวคนใหม่ไปกินขนมที่ร้านกาแฟใกล้บ้านระหว่างที่ทิชาออกไปทำธุระ ฟ้าใสกังวลใจที่ออกไปข้างนอกโดยไม่บอกแม่ ทั้ง ๆ ที่แม่ก็ย้ำนักย้ำหนาว่าห้ามออกไปไหน ห้ามคุยกับคนแปลกหน้าเด็ดขาด จูนเดินออกไปคุยโทรศัพท์เรื่องงานทิ้งให้ฟ้าใสอยู่ตามลำพังเพียงครู่เดียวก็มีผู้ชายคนหนึ่งนั่งลงตรงข้าม
“ขนมเค้กอร่อยมั้ย ของขวัญ”
“อร่อยมากค่ะ” เด็กน้อยเผลอตอบรับชื่อเก่าของตัวเอง เมื่อรู้ตัวก็ตกใจ
“คุณแม่ไม่มาด้วยเหรอวันนี้”
ฟ้าใสส่ายหน้าแทนคำตอบ เธอจำผู้ชายคนนี้ได้
“งั้นฝากบอกแม่ด้วยนะว่าน้าปราชญ์ คนที่เคยเจอกันที่น่านมาหา”
ปราชญ์ส่งนามบัตรให้ฟ้าใส แล้วเดินออกจากร้านไป
ฟ้าใสตกใจกลัว กลัวว่าผู้ชายคนนี้จะมาจับตัวแม่ทิชาของเธอไป ฟ้าใสไม่รู้จะแก้ปัญหานี้ยังไง จึงรีบวิ่งหนีออกไป
ทรายได้รับการปล่อยตัว เพราะตั้มไปตามเอาหลักฐานของปราชญ์ที่ตามสืบทิชาไปให้ตำรวจ เพื่อชี้เบาะแสว่าของขวัญยังมีชีวิตอยู่ แต่ถูกลักพาตัว!
